Muhyiddin ən-Nəvəvi özünün “əl-Əzkər” (səh.179, Dar’ul-Mərifə, Beyrut) kitabında yazır:
وقد روى الإمام النووي في كتابه (( الأذكار )) عن العتبي ، وهو شيخ البخاري ، أن العتبي قال : (( كنت مرة بجوار قبر النبي إذ أقبل اعرابي فقال : السلام عليك يا رسول الله إني سمعت قول الله تعالى (ولو أنهم إذ ظلموا أنفسهم جاءوك فاستغفروا الله واستغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما ) وإني اتيتك يا رسول الله مستغفرا ذنبي مستشفعا بك الى ربي ، ثم أنشد يقول : يا خير من دفنت في الترب اعظمه فطاب من طيبهن القاع والأكم نفسي الفداء لقبر انت ساكنه فيه العفاف وفيه الجود والكرم ثم انصرف الأعرابي ، يقول العتبي : فأخذتني اغفاءة فأتاني رسول الله في الرؤيا يقول (( يا عتبي الحق الأعرابي وقل له لقد غفر الله لك )) .
Utbi rəvayət edir: Peyğəmbərin (s) qəbri yanında oturmuşdum. Bir bədəvi gəldi və dedi: “Əssələmu Aleykə Ya Rasulullah (s). Mən Allahın (Subhənəhu və Təala): “… Əgər onlar nəfslərinə zülm etdikləri zaman, sənin yanına gəlib Allahdan bağışlanma diləsəydilər və Rəsul da onlar üçün bağışlanma diləsəydi, Allahı tövbələri qəbul edən, mərhəmətli olaraq görərdilər.” – buyurduğunu eşitdim.
Mən də günahlarımdan tövbə edərək, Rəbbimə haqqımda şəfaət etmən üçün sənə gəldim.” Sonra (bu şeri) söylədi:
Ey yür üzündəki ağaların ən xeyirlisi və böyüyü,
Onların gözəl qoxularıyla yerüzünün alçaq və yüksək yerləri gözəlləşmişdir.
Nəfsim sənin məskun olduğun qəbrə fəda olsun.
Orada İffət, orada comərdlik və şərəf vardır.
Sonra bədəvi ayrılıb getdi, sonra yuxu mənə qalib gəldi, yuxuda Peyğəmbəri (s) gördüm və o dedi: “Ey Utbi, bədəviyə yetiş və ona Allahın onu bağışladığını müjdələ.”
Nəvəvi, “Dualar və zikrlər” (“Kitab əl-Əzkər”) , Həccin zikrləri babı – Türkcə
Tavassul 